System edukacji

Teoretycznie edukacja dzieci w wieku od 7 do 13 roku życia jest obowiązkowa. Jednak w praktyce, zwłaszcza poza największymi miastami, nie wszystkie, a w niektórych rejonach nieliczne dzieci, chodzą do szkoły. Rodzice nie posyłają do szkół dzieci jeśli potrzebują pomocy w domu czy gospodarstwie.

Nauczanie w afgańskich szkołach podstawowych jest bezpłatne. Obejmuje m.in. naukę języka ojczystego – czytania i pisania, matematykę czy nauczanie kwestii kulturowych. Mimo tego niewielu Afgańczyków, zwłaszcza spoza dużych miast, nie umie czytać i pisać. Na prowincji w niektórych wsiach czy osadach w ogóle nie ma szkół – z powodu braku pomieszczeń i budynków albo braku nauczycieli.

Dlatego w przypadku imigrantów z Afganistanu, którzy trafiają do polskich szkół, pierwsze miesiące czy rok edukacji powinien być czasem na zdiagnozowanie umiejętności, braków w edukacji i zaplanowanie kwestii ich nadrobienia. Warto też uświadomić Afgańczyków o takich kwestiach, jak rejonizacja szkół w Polsce, proces zapisu czy rekrutacji.

Dzieci w wieku szkolnym w Afganistanie posyłane są także do szkół międzynarodowych, w których uczą się języków obcych. Program kształcenia w tych szkołach oparty jest na wzorcach amerykańskich czy europejskich. Poza tym afgańskie dzieci chodzą także do szkół religijnych organizowanych głównie w meczetach. Edukacja religijna w Afganistanie jest tą, na która kładziony jest duży nacisk.

Afgańskie dzieci po ukończeniu szkół podstawowych mogą uczyć się w gimnazjach i szkołach średnich. W praktyce korzysta z nich bardzo niewielu nastolatków, bo szkoły te są płatne. Często przygotowują one jednocześnie do wykonywania określonych zawodów. W przypadku dziewcząt – najczęściej do zwodu nauczycielki albo pielęgniarki, w przypadku chłopców – rolnika.

Podział klas na klasy dla dziewczynek i chłopców na każdym poziomie edukacji to jedna z najważniejszych zasad w szkołach afgańskich. Wynika ona ze względów kulturowych i jest bezwzględnie stosowana.